فوج

درود از حضرتش بر جان آن کس//که نامد در جهان مانند او کس

ملایک تا بشر جمله طفیلش//نبوده با کسی پیوند و میلش

مهین و برترین آفرینش//سر و چشم خرد را تاج و بینش

مر او را در جهان بس عاشقانند//که بر وی هر زمان جانها فشانند

مر او را عاشقان بسیار باشند//سراسر واقف اسرار باشند

همه در عشق او باشند مجنون//بکلن رفته‌اند از خویش بیرون

ای پیش تو سرو و ماه پیوسته رهی//با قد چو سرو و با رخ همچو مهی

مه چهره و سرو قد بسی هست ولیک//تابندهتر است ماه بر سروِ سهی

گاهی ز غم نفس وخرد میگریم//گاهی ز برای نیک و بد میگریم

گر آخر عمر گوشهای دست دهد//بنشینم و بر گناه خود میگریم

نفسی دارم که هر نفس مِه گردد//گفتم که ریاضت دهمش بِهْ گردد

چندان که به جهد لاغرش گردانم//از یک سخن دروغ فربه گردد